Vertroebeld Beeld

Normaal loop ik
Om hem heen
Ik vind hem en zijn honden
Een beetje bedreigend
Deze keer spreek ik hem aan
“Maar één hond?”
Zijn andere blijkt helaas te zijn overleden

Een bijzonder gesprek volgt
Liefdevol spreekt hij over “mijn meisje”
Die helaas veel te vroeg is overleden
Hoe geen enkele andere vrouw hem kan bekoren
En hij van alles heeft geprobeerd
Ook vrouwen met een andere afkomst

We blijken beide
Voor dezelfde bakkersfamilie te hebben gewerkt
Een onverwachte overeenkomst

Terloops vertelt hij dat hij soms boos wordt
Dat mensen dat lastig vinden
Argeloos haalt hij zijn schouders op
“Hun last, niet de mijne”

Hoe vaak gebeurt dit niet?
Dat aannames en buikgevoelens
Een wezenlijk contact in de weg zitten
De nieuwsgierigheid stopt
De samenwerking bemoeilijkt
Strategische keuzes kleuren

Als ik de man nu tegenkom in het bos
Groeten we elkaar met een grote glimlach
We zijn geen vreemden meer