Het is een paradox: door je te uiten creëer je een communicatieve veilige omgeving, alleen soms verstoor je die veiligheid door wat je zegt. Wanneer zeg jij eerlijk wat je denkt en vindt? Om welke taboes loop al dan niet bewust jij heen?
Tijdens een sessie met een klant
Doet mijn collega de uitnodiging
Om sociaal wenselijk gedrag “thuis te laten”
Een boeiend gesprek volgt
Over onderwerpen die taboe zijn
Zelfs bij je beste vrienden
De angst om de familierust te verstoren
Over hoe patronen diepe groeven in organisaties
Kunnen maken
Die je wel zelf hebt verdiept
Alleen waarvan je mogelijk niet
Aan de oorsprong stond
De dagen erna blijf ik “kauwen” op het onderwerp
Wat maakt het toch zo ingewikkeld?
Om open en eerlijk te zijn
Want het besproken ongemak is herkenbaar
Met regelmaat zoemt het beeld op
Hoe mijn dochter van tien
Na een hockeywedstrijd
Zwaar geïrriteerd in de keuken
Haar verhaal doet over haar coach
“Ik voel me net een robot mama
Doe dit, doe dat
Geen wonder dat ik zelf geen
Initiatief meer neem
En ga wachten op de volgende instructie
Want anders doe ik het toch niet goed
Ik weet het niet hoor mam
Maar misschien moet ze ons is gewoon
Onze gang laten gaan
En kijken wat er dan gebeurt”
Heerlijk genadeloos eerlijk
Tegen mij, niet tegen de coach
Die zag alleen een naar binnen gekeerd
Ontevreden meisje
Wat ook waar is
Als ik mij verdiep in het verhaal van de coach
Zie ik een betrokken moeder
Die haar eigen opvattingen heeft
Over haar rol en taak
Zij is bezig met het spelplezier
Hecht waarde aan de teamspirit
Het samen leuk en gezellig maken
En daar past mijn
In haar ogen nukkige dochter
Minder goed in
En dát is dus wat het zo ingewikkeld maakt
We hebben allemaal onze eigen waarheid
Gevoed door waarden, overtuigingen
Behoeftes en onzekerheden
Waardoor we het ongemak van de ander
Persoonlijk maken en ons aantrekken
Ons niet gezien of gewaardeerd voelen
Zou het niet fijn zijn
Als we ons minder druk maken om
Die ander
En in genadeloze eerlijkheid
Van elkaar kunnen leren
En genieten
Of is dit nu enkel mijn behoefte?