Ken je dat, dat je soms on-bewust iemands energie en drive tempert?
Wat is jouw mechanisme waarom je dat doet?

 

Vol Talent

 

We genieten van het optreden van Snelle

Onze dochter haar ogen stralen

Ze kan haar geluk niet op

Dan vraagt hij

“Zijn er hier mensen die kunnen zingen?”

De meisjes naast ons springen de lucht in

Schreeuwen om het hardst

Een nummer later vraagt hij

“Kan je echt zingen?”

Een minuut later staat er

Een jongen van 12 jaar

Op het podium

Of hij mee wil zingen vraagt Snelle

 

“Ja maar mag het ook een ander nummer zijn?”

Dat is even schakelen

En dan zetten ze “de reünie” in

Om daarna snel over te gaan op het nummer dat ze

Oorspronkelijk hadden bedacht

Vol verve zingt de jongen

Beide nummers

“Geweldig hè dit?” Zegt de dame naast mij

 

Als ik er de volgende dag

Met nog steeds een grote glimlach

Aan terugdenk

Zoemen beelden op van meerdere leidinggevende

Waaronder ikzelf

Die de opgestoken vingers

Van al dan niet jonge mensen die

Een uitdaging aan wilde gaan

Negeerden

Mensen niet uitnodigde op het podium

Omdat ze vonden

Dat ze er niet klaar voor waren

Of niet goed genoeg

 

Ik vraag mij af

Waarom de ambitie en gedrevenheid temperen?

Waarom die hiërarchie van kunnen in ons denken?

We kunnen er ook voor kiezen

Om de voorwaartse zin te ondersteunen

Aan te wakkeren

 

Dat is een andere mindset

En vraagt waarschijnlijk aanpassing

In ondersteuning en verwachtingen

Zoals Snelle ook moest schakelen

Had te accepteren dat

Het anders ging dan vooruit bedacht

 

Alleen het resultaat was daar

Want deze jonge jongen

Kreeg het voor elkaar

Iedereen ging uit zijn dak

En dat resoneert